Posted in ਚਰਚਾ, ਸਮਾਜਕ

ਨਵੇਂ ਸਿਰੋਂ ਲਿਖੇ ਜਾ ਰਹੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਵਿਵਾਦ

ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਸਿਰੋਂ ਲਿਖਣ ਕਾਰਨ ਕਈ ਵਿਵਾਦ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਹਨ। ਖਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸੱਜੇ-ਪੱਖੀ ਹਿੰਦੂਤਵ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਭਾਰਤੀ ਜਨਤਾ ਪਾਰਟੀ (ਭਾਜਪਾ) ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਅਧੀਨ। ਪਾਠ ਪੁਸਤਕਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕਥਿਤ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਨੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ।

ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਕਈ ਧਿਰਾਂ ਲਾਗੂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸੋਧਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਲਿਖਣ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਲਈ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਰੋਤਾਂ ਅਤੇ ਲਿਖਤਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੀਖਿਆਵਾਂ ਲਈ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਦਰਪੇਸ਼ ਦੁਬਿਧਾ, ਜਿੱਥੇ ਸਿਲੇਬਸ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਇਤਿਹਾਸ ‘ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੈ, ਇਸ ਬਹਿਸ ਵਿੱਚ ਜਟਿਲਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਪਰਤ ਜੋੜਦੀ ਹੈ।

ਭਾਜਪਾ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ‘ਤੇ ਇਕ ਖ਼ਾਸ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਜੜਣ ਲਈ ਇਤਿਹਾਸਕ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲ ਕੇ ਸੋਧਵਾਦੀ ਏਜੰਡੇ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਆਲੋਚਕ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਲਿਖਣਾ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀਆਂ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂਤਵ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਧਨ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਕੁਝ ਪਹਿਲੂਆਂ ‘ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਘੱਟ ਜਾਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਸਰਕਾਰ ਦੇਸ ਦੇ ਅਤੀਤ ਦੀ ਸਮੂਹਕ ਸਮਝ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਨ ਦਾ ਜੋਖਮ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।

ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੋਧਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਵਿਰੋਧ ਉਭਾਰਿਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਲੋਕ ਖਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ ਦੇ ਚਿੱਤਰਣ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚਿੰਤਤ ਹਨ। ਇਹ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੇ ਆਪਣੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਵਿਰਾਸਤ ਨਾਲ ਮਜ਼ਬੂਤ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਬੰਧ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਖਾਤਿਆਂ ਦੀ ਅਖੰਡਤਾ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।

Photo by Digital Buggu on Pexels.com

ਹਾਲਾਂਕਿ ਵਿਰੋਧ ਅਸਹਿਮਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਰੂਪ ਹੈ, ਪਰ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਪੁਨਰ-ਲਿਖਣ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ‘ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਸਿਰਫ਼ ਪਾਠ-ਪੁਸਤਕਾਂ ‘ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਤੀਤ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਸਮਝ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਰੋਤਾਂ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣਾਂ ਬਾਰੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਉੱਤੇ ਕਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ।

ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਕਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੂੰ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਵਿਅਕਤੀ ਇੱਕ ਸੂਖ਼ਮ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦਾ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਅਤੇ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੋਧੇ ਜਾ ਰਹੇ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ‘ਤੇ ਸਵਾਲ ਕਰਨ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਨਾਲ ਲੈਸ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਚਰਚਾਵਾਂ ਅਤੇ ਬਹਿਸਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਵੀ ਤਾਕਤ ਵੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਦਰਪੇਸ਼ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੀਖਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਦਬਦਬਾ। ਇਹਨਾਂ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਲਈ ਦੁਬਿਧਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਹੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਪਰ ਪਾਠ ਪੁਸਤਕਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸੋਧਵਾਦੀ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਵਧਾਨ ਪਹੁੰਚ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਬਿਹਤਰ ਸਕੋਰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਗਾੜੇ ਗਏ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਣ ਲਈ ਪਰਤਾਏ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਲਈ ਇਤਿਹਾਸਕ ਗਿਆਨ ਦੀ ਇਕਸਾਰਤਾ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ, ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਰੋਤਾਂ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣਾਂ ਬਾਰੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਇੱਕ ਸਮਾਨਅੰਤਰ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਲਹਿਰ ਸਜੀਵ ਰਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। 

Posted in ਮਿਆਰ, ਸਮਾਜਕ

ਤਰੀਕਾ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?

ਤਰੀਕਾ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਲਵੋ, ਹਰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੁੰਦਾ  ਹੈ। ਇਹ ਤਰੀਕਾ ਆਸਾਨ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਵੀ। ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹਾ ਚਿਰ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ। ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਮੂੰਹ ਜ਼ਬਾਨੀ ਯਾਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਲਿਖ ਕੇ ਵੀ ਰੱਖਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।

ਜੇ ਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਮਾਰੋ ਤਾਂ ਉਥੇ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਅਤੇ ਅਮਲੀ ਵਿਹਾਰ ਨੂੰ ਕਾਗ਼ਜ਼ੀ ਪੁਲੰਦਿਆਂ ਅਤੇ ਮਿਸਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਕੰਮ ਕਲਮੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਹੱਥੀਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਜੇ ਕਰ ਸਮਾਜ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਮਾਰੀਏ ਤਾਂ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇਹੀ ਤਰੀਕੇ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਰਹੁ ਰੀਤਾਂ, ਰਿਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਰਵਾਇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਝੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ।

ਭਾਵੇਂ ਮਸ਼ੀਨ ਦੇ ਪੁਰਜ਼ੇ ਹੋਣ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਕੜੀਆਂ ਹੋਣ, ਭਾਵੇਂ ਬਸਾਂ, ਰੇਲਾਂ ਅਤੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਆਮਦੋ-ਰਫ਼ਤ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਸੂਰਜ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੇ ਗ੍ਰਹਿ ਹੋਣ, ਗੱਲ ਕੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਹੀ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਨੇਮ ਨਾਲ ਬੱਝੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦ ਕੋਈ ਨੇਮ ਟੁੱਟਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਗਲਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਹਾਦਸਾ ਵਾਪਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  ਕੋਈ ਦੁਰਘਟਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦੁਰਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਹਾਦਸੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਗਲਤੀ ਤੋਂ ਸਬਕ ਲਵੋ ਅਤੇ ਅੱਗੋਂ ਵਾਸਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਲਿਆਓ। 

ਅੱਜ ਜਦ ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬ ਉੱਤੇ ਝਾਤ ਮਾਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਨੇਮ ਤੇ ਤਰੀਕੇ ਛਿੱਕੇ ਟੰਗੇ ਪਏ ਹਨ। ਸਭ ਕੁਝ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੈ। ਸਭ ਕੁਝ ਆਰਜ਼ੀ ਹੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਮਾਜਕ ਯਾਦ ਸ਼ਕਤੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਚੀਜ਼ਾਂ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਦੁਹਰਾਈਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਲੋਕ ਇਹ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਕਹਾਵਤ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਇਤਿਹਾਸ ਤੋਂ ਸਬਕ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਦੇ, ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਬਕ ਤਾਂ ਉਹੀ ਸਿੱਖਣਗੇ ਜਿਹੜੇ ਪੜ੍ਹਨਗੇ। ਇਥੇ ਤਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨੀਆਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਇਕ ਮਸਲਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।    

Photo by David Waschbu00fcsch on Pexels.com

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਉਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਪਰ ਸਮਾਜਕ ਮਾਧਿਅਮ, ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਣੇ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨੂੰ ਲਾਗੇ ਫਟਕਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ। ਸਭ ਕੁਝ ਹਾਸੇ ਮਜ਼ਾਕ, ਠਿੱਠ ਮਸ਼ਕਰੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹੋਛੇ ਅਤੇ ਫੋਕੇ ਫ਼ੁਕਰੇਪਣ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਿਮਾਗ਼ ਤੇ ਵਜ਼ਨ ਪਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਰਹੀ। ਅਖ਼ੀਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹੈ ਤਾਂ ਸਮਾਜ ਦਾ ਹੀ ਅਕਸ। ਇਕ ਉਦਾਹਰਣ ਲੈ ਕੇ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ। 

ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕ ਦਾ ਸਤਲੁਜ ਯਮੁਨਾ ਨਹਿਰ ਬਾਰੇ ਇਕ ਗਾਣਾ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ। ਯਕ ਲਖ਼ਤ ਗਾਣੇ ਦੀ ਵਾਹ-ਵਾਹ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਵਾਹ-ਵਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਇਸ ਗਾਣੇ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਹੈ।

ਇਹ ਸਭ ਵੇਖ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਵਾਲ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ। ਕੀ ਇਹ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਕਿਤਿਉਂ ਹਵਾ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਹੈ? ਕੀ ਇਸ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪੇ ਆਪਣੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜੋੜ ਸਕੇ? ਕੀ ਇਸ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਨਾ ਪੜ੍ਹਾ ਸਕਣ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦੋਸ਼ੀ ਹਨ? ਕੀ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ, ਰਸਾਲੇ, ਚਰਚਾਵਾਂ, ਬਾਤਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਭ ਮੁੱਕ ਗਈਆਂ? ਕੀ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਧੂੜ ਇਕੱਠੀ ਕਰਨ ਜੋਗੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਹਨ?

ਤੇ ਹੁਣ ਜੇ ਕਰ ਇਹ ਗਾਣਾ ਆ ਵੀ ਗਿਆ ਤਾਂ ਕਿਹੜੇ ਅੰਬਰਾਂ ਤੋਂ ਤਾਰੇ ਤੋੜ ਲਏ ਗਏ ਹਨ? ਪਰਨਾਲਾ ਤਾਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ਉਥੇ ਦਾ ਉਥੇ ਹੀ ਹੈ।

ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣ ਦਾ ਰੁਝਾਉਣ ਦਿਨ-ਬ-ਦਿਨ ਵੱਧਦਾ ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਸਿਧ ਗੋਸਟਿ ਦੇ ਵਿਰਸੇ ਵਾਲਾ ਪੰਜਾਬ ਅੱਜ ਸੰਵਾਦ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੋਇਆ, ਹਥਿਆਰ ਅਤੇ ਅਸਲੇ ਦੀ ਝੂਠੀ ਚੌਧਰ ਦਾ ਭਰਮ ਪਾਲੀ ਕਿਉਂ ਬੈਠਾ ਹੈ?  

Posted in ਸਮਾਜਕ

ਸਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਵਹਾਉ

ਬੀਤੇ ਹਫ਼ਤੇ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਹਫ਼ਤੇ ਲਾ ਕੇ ਵਾਪਸ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਮੁੜਿਆ ਹਾਂ। ਪੰਜਾਬ ਫੇਰੀ ਦਾ ਇਹ ਸਬੱਬ ਲਗਭਗ ਸੱਤ ਵਰ੍ਹੇ ਬਾਅਦ ਬਣਿਆ। ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖਣ-ਸਮਝਣ ਲਈ ਕਈ ਕੁਝ ਮਿਲਿਆ, ਪਰ ਅੱਜ ਮੈਂ ਗੱਲ ਭਾਸ਼ਾ-ਬੋਲੀ ਦੀ ਹੀ ਕਰਾਂਗਾ। 

ਸੈਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਕਸਰ ਗਲੀਆਂ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸੈਰਗਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਖੇਡਦੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ? 

ਘੋਖ ਕੀਤਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਝੁੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਹੀ ਇੱਕ ਦੋ ਪਰਵਾਸੀ ਬੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਜੋ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਛੁੱਟੀਆਂ ਕੱਟਣ ਪੰਜਾਬ ਆਏ ਹੁੰਦੇ। ਸਥਾਨਕ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਜ਼ੋਰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਲੱਗਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਮੌਕਾ ਨਾ ਖੁੰਝਦੇ ਹੋਏ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ।  

ਇਹ ਸਭ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ 1970ਵਿਆਂ ਦਾ ਬਚਪਨ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਜਦ ਸਿਰਫ਼ ਛੁੱਟੀਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸਕੂਲੇ ਮੇਰੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਵਲਾਇਤ ਤੋਂ ਆਏ ਬੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਤੇ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣ ਵੱਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।  

ਖ਼ੈਰ! ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਭਿਆਚਾਰ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਵਾਂਙ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਬਦਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਚਲੋ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਬਦਲਦਾ ਸਭਿਆਚਾਰ ਮੁਬਾਰਕ। 

Photo by Pixabay on Pexels.com

ਪਰ ਕੀ ਇਹ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਬਦਲ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ? ਕੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਵਿਦਿਅਕ ਮਿਆਰ ਬਰਕਰਾਰ ਹਨ? 

ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਹੈ Asthma ਤੇ ਇਸ ਦਾ ਉਚਾਰਣ ‘ਐਸਮਅ’ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਹ ਦੀ ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਦਮਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੇ ‘ਅਸਥਮਾ’ ਹੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਨਾ ਘਰ ਦੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਘਾਟ ਦੇ!

ਹੁਣ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਗ਼ੁਸਲਖਾਨਾ ਜਾਂ ਪਖਾਨਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਹਰ ਥਾਂ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। 

ਗਹਿਣੇ ਰੱਖਣਾ ਜਾਂ ਗਿਰਵੀ ਕਹਿਣ ਵਾਲ਼ਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ ਸਭ ਮੌਰਗਿਜ ਨੂੰ ਮੌਰਟਗੇਜ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। 

ਸੂਚੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਲੰਮੀ ਹੈ ਪਰ ਤੁਹਾਡਾ ਕੀ ਵਿਚਾਰ ਹੈ? ਹੇਠਾਂ ਆਪਣੀ ਟਿੱਪਣੀ ਜ਼ਰੂਰ ਸਾਂਝੀ ਕਰੋ। 

Posted in ਸਮਾਜਕ

ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣ ਦੀ ਕਲਾ

ਕੋਈ ਜ਼ਮਾਨਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਦ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚ ਕੇ ਰੀਲਾਂ ਧੁਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।  ਰੀਲਾਂ ਧੁਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਕਾਗਜ਼ੀ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀਆਂ ਸਨ।  ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਤਸਵੀਰ ਚੰਗੀ ਖਿੱਚੀ ਗਈ ਤੇ ਕਿਹੜੀ ਮਾੜੀ। 

ਅੱਜ ਮੋਬਾਇਲ ਫ਼ੋਨ ਨੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਭਿਆਚਾਰ ਹੀ ਬਦਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੀ ਚੰਗੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣੀਆਂ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸੌਖੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ? 

ਨੈਸ਼ਨਲ ਜਿਓਗ੍ਰਾਫ਼ਿਕ ਰਸਾਲੇ ਦੇ ਫ਼ੋਟੋਗ੍ਰਾਫ਼ਰ ਸਟੀਵ ਵਿੰਟਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਇਕ ਵੀਡੀਓ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ ਹੈ।  ਇਸ ਵੀਡੀਓ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਸੌ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਉੱਤਮ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।   

ਇਹ ਵੀਡੀਓ ਤੁਹਾਡੀ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣ ਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਜ਼ਰੂਰ ਵਾਧਾ ਕਰੇਗਾ।

Posted in ਚਰਚਾ, ਸਮਾਜਕ

ਇਨਸਾਨੀ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ

ਇਨਸਾਨ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਰਵਾਸ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਥੋਂ ਦੀਆਂ ਸਥਾਨਕ ਰਵਾਇਤਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।   

ਇਸੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿਚ ਲਗਭਗ ਦੋ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਪਰਵਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦ ਮੈਂ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈਰਾਨ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਨੇ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੱਤ-ਅੱਠ ਸੌ ਕਿਲੋ ਮੀਟਰ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਕੱਟ ਕੇ ਕਿਤੇ ਵੀ ਘੁੰਮ ਫਿਰ ਕੇ ਬੜੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਵਾਪਸ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।   

ਘੁਮੱਕੜ ਤਬੀਅਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਗਾਹ ਮਾਰਿਆ। ਇੰਨੇ ਲੰਮੇ-ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕਈ ਕੁਝ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਭਾਰਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਿਆਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਮ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।   

ਉਹ ਨਜ਼ਾਰਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਕਦੀ ਤਾਂ ਢਾਬਿਆਂ ਦੇ ਉੱਤੇ, ਕਦੀ ਸੜਕ ਤੇ ਹੋਏ ਹਾਦਸੇ ਮਗਰੋਂ, ਕਦੀ ਖੜ੍ਹੀ ਗੱਡੀ ਖੁਰਚਣ ਮਗਰੋਂ ਲੋਕੀਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਘਸੁੰਨ-ਮੁੱਕੀ ਹੁੰਦੇ ਆਮ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਢਾਹੀ ਬੈਠੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਚਲਦੀਆਂ ਚਪੇੜਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਆਮ ਨਜ਼ਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।   

Photo by NEOSiAM 2021 on Pexels.com

ਪਰ ਇਹ ਪਸਮੰਜ਼ਰ ਸਿਰਫ਼ ਸੜਕਾਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਮਹਿਦੂਦ ਜਾਂ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਜੇ ਕਰ ਖ਼ਬਰਾਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹੀਏ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਇਹ ਭਾਰਤ ਜਾਂ ਭਾਰਤ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਮੁਲਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹਰ ਥਾਂ ਭਾਵੇਂ ਜਿੱਥੇ ਰਾਤ ਨੇਤਾ ਵੀ ਬੈਠਦੇ ਹੋਣ, ਉਥੇ ਗਲਮੇ ਫੜ੍ਹ ਲੈਣਾ, ਕੁਰਸੀਆਂ ਸੁੱਟਣੀਆਂ ਆਮ ਹੀ ਚਲਦਾ ਹੈ।   

ਇਹ ਸਭ ਵੇਖ-ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਇਨਸਾਨੀ ਕਦਰਾਂ ਭਾਵੁਕਤਾ ਦੇ ਉਬਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ? ਕੀ ਇਨਸਾਨੀ ਇੱਜ਼ਤ, ਵੱਕਾਰ, ਕਰਾਮਤ ਦੇ ਕੋਈ ਮਾਅਨੇ ਨਹੀਂ ਹਨ? ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੀ ਪੌੜੀ ਚੜ੍ਹ ਰਹੇ ਅਜਿਹੇ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਇਨਸਾਨੀ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ?  

ਦੂਜੇ ਬੰਨੇ, ਜਿਹੜੀਆਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਤਸ਼ੱਦਦ, ਧੱਕਾ ਅਤੇ ਵਧੀਕੀਆਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੀਤੀਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇਨਸਾਨੀ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਚੋਟੀ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਹੈ।    

ਜੇਕਰ ਕਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਇੱਜ਼ਤ ਆਪ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਕਰਾ ਸਕਦੇ  ਹਾਂ?